Geschiedenis van de waterpijp

De geschiedenis van de waterpijp/shisha. Van de eerte waterpijp tot de waterpijp zoals wij die nu kennen! Weet jij waar de waterpijp nou echt de wereld in is gekomen? Nee? Maak dan snel een theetje en een lekkere tabakskop en geniet van deze blog.

Sommige mensen zeggen dat de oorsprong van de waterpijp (ook wel shisha of hookah genoemd) komt van de noord- westelijke provinciën van India langs de grens van Pakistan in Rajasthan en Gujarat bijna een millennium geleden. Deze waterpijpen waren toen simpel, primitief en ruw in zijn design. Ze werden voornamelijk gemaakt van een kokosnootschaal basis en een pijp gemaakt van bamboo of hout met een kom eraan vast. De hookah vond zijn weg door het Perzische rijk wat ook Pakistan, Afghanistan, veel van het midden oosten en Arabische delen van Noord Afrika omvatte.

De uitvinder van de waterpijp

Volgens Cyril Elgood, de schrijver van het boek “Medicine in Persia”, ligt de oorsprong van de hookah ook in India. Volgens zijn bronnen, die hij niet wilde delen, werd het concept bedacht door Hakim Abul Fateh Gilani, een Iraanse arts in dienst aan het hof van een Mongoolse keizer (1542-1605). Dit was na de Europese introductie van tabak aan India. Hakim Abul Fateh Gilani kwam van Gilan, een provincie in het noorden van Iran, naar India. Hij werd later een arts aan het hof van de Mongolen. Hij bracht zijn bezorgdheid uit over het feit dat het roken van tabak populair werd onder de Indiase edelen. Daarop volgend beoogde hij een systeem wat ervoor zorgde dat de rook door water werd getrokken alvorens te inhaleren om zo “gezuiverd” te worden.

   

De verschillende benamingen voor ''waterpijp'' 

Afhankelijk van de locatie wordt de hookah of waterpijp onder verschillende namen genoemd. In de Arabische taal noemen ze het “Shisha” of “Nargeela” of “Argeela”, en dit gebruiken ze door de gehele Arabische wereld. “Nargile” (soms ook uitgesproken als “Argileh” of “Argilee”) is de naam die het meest voorkomt in Turkije, Griekenland, Cyprus, Armenië, Azerbeidjaan, Jordanië, Libanon, Syrië en Israel. “Nargileh” stamt af van het Perzische woord “Nārghile”, wat kokosnoot betekend, wat op zijn beurt weer komt uit het Sanskriet woord “Nārikela” (नारिकेला), wat zou suggereren dat de eerdere waterpijpen inderdaad uit kokosnoten gehouwen werden. 

In Albanië, Bosnië en Kroatië wordt de waterpijp een “Lula” of “Lulava” genoemd wat “pijp” betekend. Het woord “Shishe” refereert naar de vaas. In Servië, Bosnië en Herzegovina, en in een groot gedeelte van het oostelijke en zuidelijke van het voormalige Joegoslavië wordt “Nargile” of “Nagile” gebruik om te verwijzen naar de pijp. “Šiša” gebruikt om te verwijzen naar de nicotine en teer vrije tabak dat gerookt word. “Shisha” is de meest voorkomende naam voor een waterpijp in Egypte en de Arabische landen in de Perzische golf (waar Koeweit, Bahrain, Qatar, Oman, de UAE en Saudi-Arabië onder vallen), en in Algerië, Marokko,Tunesië, Somalië en Jemen. Terwijl met het woord ''shisha'' in de westerse wereld meer de fruit tabak bedoeld wordt die met een waterpijp wordt gerookt. In India en Pakistan is de naam die het meest overeenkomt van het Engelse hookah de “Hugga”. De gewoonte om het Indiase woord “Hookah” in het Engels is een resultaat van de Britse Raj, de Britse heerschappij over India (1858-1947), toen een grote groep verbannen Britten voor het eerst de waterpijp probeerde.



Een groot aantal namen dus die nu nog gebruikt worden om een waterpijp, een instrument om fruittabak mee te roken, wordt aangeduid. Wat het dus zeker niet is is een ''bong'' waarmee de waterpijp helaas nog wel eens mee in verwarring wordt gebracht. Een bong ziet er ook heel anders uit en wordt gebruikt voor heel andere doeleinden dan het roken van fruittabak of steam stones.

Waar heb jij voor het eerst waterpijp gerookt en welke smaak was dat?